Kolekcja Marcelego Jarosza

Marceli Jarosz, syn Kazimierza i Filomeny, urodził się 16 stycznia 1899 roku w Brzezince koło Oświęcimia. Do Ogniska Związku Nauczycielstwa Polskiego wstąpił 13 grudnia 1923 roku, w tym też roku został mianowany kierownikiem Szkoły w Miechowicach Wielkich, gdzie zamieszkał w domu rodziny Łabuz. Z jego inicjatywy w latach 1933 - 1937 wybudowany został w Miechowicach nowy, murowany, budynek szkoły. Jako jedyny mieszkaniec Miechowic, posiadał radio, za którego pośrednictwem mieszkańcy dowiedzieli się o wybuchu II wojny światowej, 1 września 1939 roku. 
W pamięci mieszkańców zapisał się jako bardzo dobry nauczyciel fizyki, malował również obrazy, głównie o tematyce religijnej. Jednakże zasłynął w okolicy jako fotograf amator i wnikliwy obserwator życia wsi, co tez uwieczniał na swych fotografiach.

Z zachowanych dokumentów wynika, że był żonaty, nie posiadał jednak potomstwa. W kronice szkoły w Miechowicach Wielkich zachował się zapis z daty 24 maja 1958 roku, brzmiący: Nauczyciel Marceli Jarosz począł mieszać fosfor z chlorem potasu by sporządzić materiał wybuchowy. Mimo mojego (Czesława Fijał) ostrzeżenia materiał ten zabrał do domu. Wskutek nieostrożnego obchodzenia się nastąpił wybuch, podczas którego Jaroszowi urwało trzy palce u prawej ręki. Odwieziony został do szpitala w Tarnowie. (.) Rok później od tego wydarzenia, Jarosz umiera o godzinie 4.10 na marskość wątroby szpitalu w Tarnowie, dnia 17 października 1959 roku.

Uroczysty pogrzeb wieloletniego kierownika szkoły z Miechowic odbył się dnia 20 października 1959 roku w Wietrzychowicach. Mszę pogrzebową odprawił ks. Dziekan. J. Opoka natomiast korowód pogrzebowy z domu do kościoła i z kościoła na cmentarz prowadził ks. Tadeusz Uryga. W pogrzebie udział wzięli nauczyciele z całego Ogniska Związku Nauczycielstwa Polskiego, przedstawiciele Inspektoratu Oświaty oraz uczniowie ze wszystkich szkół gminy oraz miejscowa ludność. Spoczął na cmentarzu parafialnym w Wietrzychowicach.
Rozproszone po rodzinnych zbiorach odbitki fotograficzne spotykają się dziś pod jednym adresem w kolekcji szklanych negatywów, jako zapis życia społeczności lokalnej pierwszej połowy XX wieku ze wszystkimi jej aspektami: pracą, nauką, rozrywką i śmiercią.
 

Opracował Mateusz Reczek